Aκόμα πιο Απίστευτη Παρασκευή
Freakier Friday

Αναπαραγωγή της γνώριμης συνταγής και νοσταλγικές επικλήσεις στο πρωτότυπο...ριμέικ, σε μια ταινία που στηρίζεται στην καλή διάθεση των ηθοποιών, ελπίζοντας στη μετάδοση της γενικευμένης ευφορίας και στην αίθουσα
Ως γνωστόν, τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν για να έχουν τις ελευθερίες των ενηλίκων και οι ενήλικες λαχταρούν να ξανανιώσουν για να έχουν τις ελευθερίες των παιδιών. Αυτό το τρομερό παράδοξο γεννάται πρωτίστως από τη γενικότερη συστημική λειτουργία και λιγότερο από την ανικανοποίητη ανθρώπινη φύση. Οι κωμωδίες ανταλλαγής σώματος υπήρξαν διαχρονικά ελκυστικές επειδή εκπληρώνουν τη σχετική φαντασίωση κι επειδή, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, κλείνουν με ένα καθησυχαστικό μήνυμα ότι βρισκόμαστε στη σωστή ηλικία και στο σωστό σώμα – αλλό αν οι ενηλικές αισθανόμαστε μέρη του μυικού συστήματος που αγνοούσαμε ότι υπάρχουν από τα πρωινά πιασίματα και γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ LDL και HDL χοληστερίνης για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με την απάντηση σε ενδεχόμενη ερώτηση στο Trivial Pursuit.
Το «Freakier Friday» είναι sequel του remake μιας επιτυχίας με τη Τζόντι Φόστερ. Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των συνεχειών που λογαριάζουν το μεγαλύτερο και το περισσότερο για ποιοτική αναβάθμιση κι έτσι αντί για δύο, ανταλλάσουν τέσσερις ψυχές σώματα. Για να μην μπερδευτεί το κοινό, αλλά και για να μην χαλάσει ο βασικός λόγος έλξης της body swap κωμωδίας, όπως την λένε οι Αμερικάνοι, η ανταλλαγή γίνεται μεταξύ ενηλίκων κι ανηλίκων. Η γιαγιά Τζέιμι Λι Κέρτις και η μαμά Λίντσεϊ Λόχαν αλλάζουν σώματα με τη βιολογική και την (προσεχώς) θετή κόρη της τελευταίας.
Η κωμωδία της ταινίας προέρχεται από τις συνήθεις παρεξηγήσεις λόγω πολιτισμικών διαφορών και ηλικιακού χάσματος και οι συντελεστές φαίνονται να περνούν καλά – η Τζέιμι Λι Κέρτις καλύτερα από όλες- έστω κι αν, λόγω έλλειψης σε κωμικά γκαγκ, το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο άσκηση υποκριτικής. Οι δημιουργοί πιστεύουν ότι η καλή διάθεση και η ευφορία των συντελεστών θα περάσει και στο κοινό κι εν μέρει δεν έχουν τελείως άδικο. Υποθέτοντας πως, όσοι αναζητήσουν την ταινία, επιθυμούν κυρίως μια ανεκτή αναπαραγωγή της συνταγής και κάποιες νοσταλγικές επικλήσεις στην πρωτότυπο, εικάζουμε ότι δεν θα φύγουν δυσαρεστημένοι από το σινεμά. Όσοι, όμως πήραν τοις μετρητοίς τις υποσχέσεις του τίτλου περί «ακόμα πιο απίστευτης Παρασκευής», δεν θα βρουν τίποτε που να δικαιολογεί τον συγκριτικό βαθμό, πέρα από τον διπλασιασμό των πρωταγωνιστριών.