Την Ίδια Ώρα, στη Γη

Η καινούργια ταινία του Γάλλου Ζερεμί Κλαπέν (ίσως τον θυμάσαι από το προτεινόμενο για Όσκαρ animation του «Έχασα το Σώμα μου») δεν είναι sci-fi, ή μάλλον δεν είναι με τον παραδοσιακό όρο του είδους της επιστημονικής φαντασίας, συνεπώς αν από την περίληψη περιμένεις δράση και σασπένς, μάλλον θα απογοητευτείς.

Ο μόνος τρόπος για να μην απογοητευτείς είναι να δεις το φιλμ με μηδενικές προσδοκίες, διαβάζοντας όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα για αυτό - ιδανικά ακόμη και τούτο εδώ το κείμενο θα ήταν προτιμότερο να το διαβάσεις μετά την κινηματογραφική προβολή για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Η Έλσα (Νόρθαμ) εργάζεται ως φροντίστρια σε έναν οίκο ευγηρίας. Το χόμπι της είναι να σκιτσάρει τους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω της, μια ασχολία που την βοηθάει να συμβιβαστεί με την απουσία του αδελφού της Φρανκ, ο οποίος χάθηκε στην τελευταία διαστημική του αποστολή πριν από τρία χρόνια. Ένα βράδυ η Έλσα θα έρθει σε επαφή με μια αλλόκοσμη φωνή που της υπόσχεται πως έχει τη δύναμη να επιστρέψει τον αδελφό της στη Γη, όχι όμως δίχως το αζημίωτο.

Η ταινία του Κλαπέν είναι στον πυρήνα της ένα ατομικό δράμα, μια ιστορία που μιλάει για τον πόνο του αποχωρισμού και τη θλίψη της απώλειας. Υπογράφοντας ταυτόχρονα και το σενάριο ο Γάλλος δημιουργός εξερευνά εδώ τα όρια του συμβιβασμού (ή μη) με το κενό που αφήνει πίσω του ένα αγαπημένο πρόσωπο, πλάθοντας ένα υβρίδιο ταινίας που χρησιμοποιεί το μοτίβο του εξωγήινου προκειμένου να μοιραστεί μια πανανθρώπινη, γήινη αλήθεια για τη θνητή αποδοχή του αναπόδραστου φευγιού (μας), ακόμα και όταν δεν πρόκειται για έναν χειροπιαστό θάνατο, αλλά για μια εξαφάνιση που δεν επιτρέπει σε όσους – τυχερούς ζωντανούς – μένουν πίσω, να βάλουν την πολυπόθητη τελεία.

Είναι μια ατμοσφαιρικά καμωμένη ταινία που χρωστάει πολλά στην υπερκόσμια, μουσική επένδυση του Νταν Λέβι (οι ψαλμωδίες στην εισαγωγή θέτουν σωστά τον τόνο), αλλά και στη μουντή φωτογραφία του Ρόμπρεχ Χέιβαρ, ο οποίος αναπαριστά οπτικά τα συναισθήματα και τις διαθέσεις της Έλσα, κατά τρόπο όμοιο με εκείνον που η ίδια σχεδιάζει στο μπλοκάκι της την πραγματικότητα καταπώς την αντιλαμβάνεται.

Πολύ ωραία πινελιά προσδίδουν και οι σεκάνς animation (δια χειρός Κλαπέν), που μοιάζουν απευθείας βγαλμένες από καλό, γαλλικό comic και που επιτρέπουν στην έξυπνη διαχείριση του budget, αφού το φιλμ μπορεί να διαθέτει και σκηνές στο διάστημα και σκηνές μέσα στο διαστημόπλοιο, ουσιαστικά αποδοσμένες όμως στα πλαίσια του ασπρόμαυρου animation, που επιπρόσθετα λειτουργεί απόλυτα συμπληρωματικά, δίνοντας την αίσθηση πως αποτελεί κάτι που σκιτσάρει η Έλσα εντός της πλοκής, στην προσπάθειά της να συμβιβαστεί με την επίπονη αλήθεια.

Επειδή η ταινία κερδίζει σε έδαφος στο οπτικοακουστικό της κομμάτι, υπάρχουν ορισμένα σημεία που σεναριακά δεν βγάζουν ακριβώς νόημα, κάποιες λεπτομέρειες που επαφίονται υπερβολικά στην ερμηνεία και στην ανάλυση που ο εκάστοτε θεατής θα επιλέξει να δώσει, όμως ως τμήμα του γενικότερου τόνου δεν «πετάνε» εκτός, αντιθέτως απαρτίζουν σημαντικό κομμάτι της κοσμογονικής εμπειρίας της ηρωίδας.

Το «Την Ίδια Ώρα, στη Γη» είναι μια γαλλική ταινία που διαφέρει από τις συνηθισμένες του καλοκαιριού, μια μικρή, θερινή έκπληξη, που ουδεμία σχέση έχει με την περίοδο που κυκλοφορεί. Είναι κρύα, γκρίζα και έχει μια θεματική που δεν ενδείκνυται για διασκέδαση. Γιατί να τη δεις, ρωτάς; Γιατί έχει μια εξαιρετική κεντρική ερμηνεία, ατμόσφαιρα και κυρίως, είναι μια ταινία που έχει κάτι να πει.