Tρελές Σφαίρες

Ούτε η «woke κουλτούρα», ούτε η «πολιτική ορθότητα». Άλλοι είναι οι λόγοι που δεν βλέπουμε κωμωδίες από τα μεγάλα αμερικανικά στούντιο στα σινεμά. Οι κωμωδίες, παραδοσιακά, στηρίζονται περισσότερο στους σταρ και λιγότερο στο brand name. Η επιτυχία τους ή η αποτυχία τους κρίνεται από το word of mouth και τη μακροημέρευσή τους στις αίθουσες. Σπάνια εξασφαλίζουν το άνοιγμα-ρεκόρ τριημέρου, που φέρνει και παχυλά bonus στους executives - για να μην ξεχνιόμαστε. Και όπως έχει διαμορφωθεί το τοπίο της κινηματογραφικής βιομηχανίας σήμερα, είναι ευκολότερο για έναν executive να δικαιολογήσει την αποτυχία ενός ριμέικ του «Κορακιού», για παράδειγμα, πάρα μιας κωμωδίας με αναγνωρίσιμα πρόσωπα μεν, άνευ brand name με δικό του, ήδη χτισμένο κοινό.

Ας μη γελιόμαστε, ο λόγος που οι «Τρελές Σφαίρες» πήραν το πράσινο φως, είναι γιατί στηρίζονται σε ένα brand name και γιατί το τρέχον trend της βιομηχανίας είναι η νοσταλγική αναβίωση αγαπητών τίτλων των ‘80s και των ‘90s. Ωστόσο, δεν πρόκειται περί αρπαχτής. Oι δημιουργοί της μόχθησαν και πρόσεξαν την κατασκευή της με τρόπο που κάποτε ήταν ο κανόνας, αλλά τώρα δεν αποτελεί μόνο την εξαίρεση, αλλά και λόγο για πανηγυρισμούς κι επαίνους. Ο Ακίβα Σάφερ ακολουθεί τα διδάγματα της θρυλικής ομάδας ΖΑΖ, και στήνει άπειρα γκαγκ, ενίοτε ταυτόχρονα μέσα στο κάδρο – αδυσώπητο το πρώτο ημίωρο, σηκώνει επαναληπτική προβολή για να τα προλάβεις όλα- υπενθυμίζοντας ότι οι καλύτερες κωμωδίες διαθέτουν τα τρία μεγάλα χι: χιούμορ, χορογραφία και χρονισμό.

Το πρώτο είναι, ως γνωστόν, υποκειμενικό, ωστόσο oι «Τρελές Σφαίρες» δοκιμάζουν κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο χιούμορ στην προσπάθεια να μας κάνουν να γελάσουμε. Είναι ένα έργο όπου η κωμική διάνοια πήρε carte blance και δημιούργησε άνευ εγκράτειας. Κι αλίμονο, πόσο δυστυχείς όσοι θέλουν εγκρατείς τους εκπροσώπους της κωμωδίας. εκείνοι που βλέπουν τον Βέγγο στο «Όλα είναι Δρόμος» και μιλούν για χαμένες ερμηνευτικές ευκαιρίες, που binge-άρουν - τι λέξη! - το «Severance» και αναρωτιούνται έκπληκτοι «πού έκρυβε αυτό το ταλέντο ο σκηνοθέτης Μπεν Στίλερ» ή που θλίβονται επειδή ο Τζιμ Κάρεϊ δεν είναι τόσο μετρημένος σε άλλες του ταινίες όπως στο «Truman Show». Λες και ο κωμικός δεν κάνει απλώς κωμωδία το δράμα του, λες και η κωμωδία δεν απαιτεί κόπο, έμπνευση και βιρτουοζιτέ από τον σκηνοθέτη της.

Όσο για τα άλλα δύο, είπαμε, σε πείσμα της αλά «Deadpool» κατασκευαστικής προχειρότητας και της ολοκληρωτικής επικράτησης της ταινίας-meme, ο Σάφερ και οι συνεργάτες του προσέχουν τη mise en scene, κατανοούν τη σημασία του timing, χορογραφούν λεπτομερώς το κωμικό set-piece. Και μπορεί ο Λίαμ Νίσον να μην έχει φυσιογνωμία αστεία άμα τη εμφανίσει - όπως ο προκάτοχος του - είναι, όμως, καλός ηθοποιός, εκτελεί σωστά την ως άνω χορογραφία, εκφέρει τους παραδοσιακά αδιανόητους και περήφανα ανόητους μονολόγους του με τον στόμφο του κλασικού νουάρ και αποδομεί ασύστολα την action περσόνα του. Κι έχει στο πλευρό του μια Πάμελα Άντερσον που αποσπά γέλιο μέχρι δακρύων σε ένα παράλληλο μοντάζ. όπου προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον αρχικακό, ώστε ο καλός της Φρανκ να εισέλθει στο λημέρι του. Έχει κι αυτόν τον πραγματικό θησαυρό, τον Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, που μένει ελαφρώς αναξιοποίητος (και) από την παρούσα δημιουργία, αλλά προλαβαίνει να φέρει προστιθέμενη κωμική αξία στον περιορισμένο χρόνο εμφανίσεώς του.

Συνειδητά ασπόνδυλο, αξιοθαύμαστα πυκνό σε κωμικά γκαγκ και δοσμένο σε αρμοστά οικονομική συσκευασία, αυτό το τέκνο των «Τρελών Σφαιρών» θα έκανε τον πατέρα του περήφανο. Κοπιάστε (και γελάστε) άφοβα.