Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, το «Ποπάι» και «το πιο coked-up κινηματογραφικό πλατώ που είδα ποτέ»

Α, ήταν εκείνη η εποχή. Τα χρόνια της αθωότητας, αλλά και τα χρόνια που σκοτώθηκαν από την πολλή αθωότητα, οι μέρες μιας αφθονίας που μπορεί να μην ήταν ακριβώς μετρημένες αλλά ήταν σίγουρα οι τελευταίες που τα χαΐρια των διασήμων αποτελούσαν είδηση που όχι μόνο ενδιέφερε αλλά έβρισκε και μιμητές σε κοινωνικά στρώματα που ελάχιστη σχέση με την καλλιτεχνία (και τα εισοδήματά της) διατηρούσε.

Ο Μπάρι Ντίλερ είναι ένας από τους αφανείς/επιφανείς της μεταπολεμικής χολιγουντιανής ιστορίας, κάποιος που έχει διατελέσει σε «όλα τα πόστα» της βιομηχανίας, έχει περάσει από στουντιακή ηγεσία και στα χέρια του έχουν ανδρωθεί αρκετοί που αποτέλεσαν την αλλοτινή ραχοκοκκαλιά της. Τότε δεν τους πηγαίναμε και πολύ, σήμερα καταλαβαίνουμε ότι ήταν οι τελευταίοι που έδιναν μια δεκάρα και για το τι σινεμά παρήγαν.

Ο Μπάρι Ντίλερ λοιπόν έγραψε απομνημονεύματα («Who Knew») και στο Q&A της παρουσίασης ερωτήθηκε (μια φυσιολογική, σινεφίλ ερώτηση) ποιο ήταν το πιο τίγκα στην κόκα πλατώ που επισκέφθηκε ποτέ όσο διατελούσε CEO της Paramount. Η απάντηση ήταν ακαριαία, το «Popeye» του Ρόμπερτ Όλτμαν από το 1980. «Αν το δείτε είναι σαν δίσκος 33 στροφών που γυρίζει στις 78.»

«Δεν μπορούσε να αποφευχθεί η χρήση στο πλατώ της ταινίας. Τα γυρίσματα γίνονταν στην Μάλτα και η κοκαΐνη ερχόταν σε φορτία μέσα σε κουτιά φιλμ. Όλοι ήταν φτιαγμένοι», είπε ο Ντιλερ.

Η ταινία, την οποία αγαπούμε κάποιοι ανυπερθέτως παρότι είναι πλησίον του κόλαφου, σημείωσε την είσοδο του Ρόμπιν Γουίλιαμς στην μεγάλη οθόνη μετά από μια ευτυχή διαδρομή στην τηλεόραση. Ήταν σχετική εμπορική επιτυχία, διπλασιάζοντας τον προϋπολογισμό της, αν και οι κριτικές που συγκέντρωσε δεν ήταν ακριβώς διθυραμβικές. 

Τέλος, ο Ντίλερ στην δεκαετία που ήταν στην Paramount (1974-1984) έδωσε πράσινο φως σε ταινίες όπως το «Saturday Night Fever», «Grease», «Σχέσεις Στοργής» και τα δύο πρωτα Ιντιάνα Τζόουνς, ενώ σημείωσε και μια ακμή στα τηλεοπτικά προϊόντα του στούντιο («Taxi», «Cheers»).