Ευαισθησία κι «ευαισθησίες»: Η Τζούντι Ντεντς διαφωνεί με τις προειδοποιήσεις περιεχομένου στο θέατρο

Σε μια εποχή που ολοένα και περισσότερο η καλλιτεχνική απόλαυση περνά από την «πολυτέλεια» των μόλις προηγούμενων (όχι και πολύ καλύτερων) χρόνων, στην ασημαντότητα, οι προηγούμενες γενιές καλλιτεχνών δεν παύουν να εκπλήσσονται -και να αρνούνται- προϊόντα μιας νεο(υπο)κουλτούρας που λες και θέλει να λύσει τα (υπαρκτά) προβλήματα μαλθακοποιώντας ένστικτο, εμπειρία και κρίση του θεατή/ακροατή.

Enter trigger warnings -προειδοποιήσεις περιεχομένου, «ευαίσθητου» περιεχομένου επί το ελληνικότερον. Κάτι σαν εκείνο το προειδοποιητικό παλιά στα cd ότι τα τραγούδια περιέχουν στίχους που θέλουν γονική συμβο(υ)λή, άλλη υποκριτική σαχλαμάρα κι εκείνο, άσχετο πλήρως με το τι συμβαίνει πραγματικά «εκεί έξω» και απελπιστικό στην προσπάθειά του να ελέγξει. Είναι παλιά η ιστορία ενός mainstream τρόπου που σου ζητά να εστιάζεις στα εύληπτα χάνοντας το τι στ' αλήθεια πραγματεύεται ένα έργο τέχνης και το τι στ' αλήθεια μπορείς να βιώσεις/κατανοήσεις ελεύθερος στη σχέση σου με δαύτο.

Τέλος πάντων ρωτήθηκε η Τζούντι Ντεντς για τα trigger warnings στο θέατρο.

«Το κάνουν αυτό; Θεέ μου θα πρέπει να έχει μια πολύ μακριά προειδοποίηση πριν τον Βασιλια Ληρ ή τον Τίτο Ανδρόνικο. Αλήθεια συμβαίνει αυτό; [...] Μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχουν και προετοιμάζουν τους ανθρώπους, αλλά αν είσαι τόσο ευαίσθητος μην πας στο θέατρο, μπορεί να σοκαριστείς πολύ. Που είναι η έκπληξη του να δεις και να καταλάβεις κάτι σύμφωνα με τον χαρακτήρα σου;», διερωτάται η Dame Judy στα 89 της. «Γιατί να πας θέατρο αν είναι να προειδοποιηθείς για ό,τι υπάρχει στο έργο; Δεν είναι μέρος της διαδικασίας να πας να δεις κάτι που θα σε συναρπάσει, εκπλήξει και προκαλέσει πνευματικά; Να σου πουν δηλαδή ότι όλοι πεθαίνουν στο τέλος του Ληρ; Δεν θέλω να μου πουν.»

Η Ντεντς δεν είναι η μόνη που απορεί κι ενίσταται. Νωρίτερα στο έτος ο Ρέιφ Φάινς έθιξε το ζήτημα του ότι οι θεατρόφιλοι έχουν καταστεί μαλθακοί. «Ο αντίκτυπος του θεάτρου είναι ότι πρέπει να σοκάρει, να ενοχλεί, δεν πιστεύω ότι πρέπει να προειδοποιείται ο θεατής γι' αυτά τα πράγματα. Είναι το ταρακούνημα, το απροσδόκητο που κάνουν το θέατρο συναρπαστικό.»