Πρέπει να πας πολύ παλιά για να βρεις ανάλογο του τεράστιου Τζιν Χάκμαν, ενός τέλειου ηθοποιού, σταρ, καρατερίστα που σήμερα γίνεται 95 κι εξακολουθεί να μας λείπει επιτακτικά από το 2004 που εγκατέλειψε το σινεμά.
Από τον Ηλία Δημόπουλο
Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ηθοποιών, τις μετρημένες αλήθεια, που η παρουσία τους αμέσως κάνει ενδιαφέρουσα μια χλιαρή ταινία, συναρπαστική μια ήδη καλή. Της μεγάλης παραδοσιακής αμερικάνικης σχολής, ως επί το πλείστον μακριά από τις Μεθόδους και τα τοιαύτα (αν και το έναυσμα της επιθυμίας του να γίνει ηθοποιό το έδωσε ο Μάρλον Μπράντο – με τον νατουραλισμό του όμως), με μια οξυδέρκεια να μπαίνει στον ρόλο, δανείζοντας τα «συνηθισμένα» χαρακτηριστικά του σε μια τελική δημιουργία που συνηθέστερα όμοια της δεν θα βρεις. Αυτό είναι κι ένα ορισμός του τι θα πει μεγάλος ηθοποιός.
Ξεκίνησε μαζί με τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Ρόμπερτ Ντιβάλ στην Καλιφόρνια, θεωρούμενοι από την τάξη τους ως οι πιθανότεροι να αποτύχουν, μέσα έπεσαν, έκανε πολλή τηλεόραση στην αρχή και σταδιακά μεταπήδησε στο σινεμά. Από το 1967 και την πρώτη από τις πέντε οσκαρικές του υποψηφιότητες για το «Μπόνι και Κλάιντ», ο Χάκμαν άρχισε να δίνει κινηματογραφικό παρών. Ας δούμε 11 σταθμούς μιας τεράστιας, αριθμητικά και ποιοτικά, καριέρας (αχρείαστο να αναφέρω πως είναι υπερδιπλάσιες που μπορούσαν να είναι εδώ...) που σταμάτησε πρόωρα (για μας που τον λατρέψαμε τουλάχιστον) στα 78 για να δώσει τη θέση σε αυτήν ενός ιδιαίτερα επιτυχημένου συγγραφέα.
Πάντα γερός Τζιν.
